पञ्चायत व्यवस्था अन्त्यसँगै नेपालीले पाएको स्वतन्त्रता अनुभूतिमा गरिएको राजनीतिक भाषण सुन्न साँझसम्म कुर्ने फुच्चे हुन्– भीम राई । साबिक माक्पाको नोरुङ खोटाङमा जन्मेका राई तात्कालिक
जनपक्षीय पत्रकारिताको चर्चा गर्नुअघि नेपाली सञ्चारमाध्यमका केही कटु यथार्थबाट आलेख आरम्भ गर्छु । जसरी अधिकांश दक्षिण अमेरिकी मुलुकमा संयुक्त राज्य अमेरिकामा उत्पादन भएको ९० प्रतिशतभन्दा बढी टेलिभिजन कार्यक्रमम प्रसारित हुने
‘पत्रकार बजारको मादल हो, जसले जुन तालमा बजाए पनि हुन्छ’ निकै चल्तीको उद्धरण हो । कहिले सञ्चारगृहले आफ्नो स्वार्थअनुसार बजाउँछ । कहिले व्यावसायिक संस्थाले ठोक्छ । कहिले समाचार स्रोतले स्वार्थअनुकूलको
नेपालका सीमान्तकृतसँग मिडियाको कुरा गर्दाखेरी कि त उनीहरूले मिडियाबारे बुझेका हुँदैनन्, कि त अर्कैतिर मुन्टो फर्काउने गर्छन् । उनीहरूको भनाइ हुन्छ, ‘हाम्रो कुरा मिडियाले उठाउँदैन के कुरा गर्नु ?’ नेपालका
नेपाली पत्रकारिताको अहिलेसम्मको जग ‘भन्नुभयो’ नै हो । फलानो नेताले यसो भन्यो, उसो भन्यो, यसो गर्यो उसो गर्यो भन्नु नै अहिलेसम्मको नेपाली पत्रकारिताको विशेषता हो । विषयवस्तु पनि यही नै
‘हामीले विषय छान्दैदेखि गल्ती गर्छौं,’ वरिष्ठ पत्रकार मोहन मैनालीको भनाइ छ, ‘कुन विषय हो, कुन विषय होइन भनेर हामी हाम्रो अथवा जनताका तर्फबाट कहिल्यै जज गर्दैनौं । जनताका तर्फबाट हेर्दैनौं
