पत्रकारिता पाठशाला

सहरमै बसेर कुनाकाप्चासम्म पुगिरहने भीरमाहुरी

कुलुङ मातृभाषा, साहित्य, संस्कृति, वंशावलीको खोजीमा खुसुखुसु लागिपर्ने एउटा नाम हो– भूपध्वज थोमरोस् (राई) । आफू खाइनखाई भाषाको सेवामा जुट्नेमध्ये एक हुन् । हुन त

पत्रकारितामा स्नातकोत्तर गर्ने पहिलो नेपाली ‘देउसा सर’

‘तिम्रो पत्रकारिताले देशको गरिबी कति प्रतिशतले घट्यो ?’ सयौं चेलालाई सोध्ने प्रश्न नै यही हो । नेपाली पत्रकारिताका गुरु प्राध्यापक लालध्वज देउसा राई यसरी नै सोध्छन् । त्रिभुवन विश्वविद्यालयबाट आमसञ्चार

दक्षिण कोरियाले गुमाएको योग्य नेपाली श्रमिक

‘पत्रकार भइएला वा भइन्छ भन्ने जीवनमा कहिल्यै सोचिएको थिएन,’ कुराकानी गर्नुको उद्देश्यबारे जानकारी गराएपछि आनाकानी गर्दै सुरुवातमै भने, ‘तर, हामीजस्ता अधिकांशको जीवनमा यस्तै हुन्छ कि के हुने भन्ने कुराको निर्धारण

गैरव्यावसायिक, झोले, बदमासद्वारा पत्रकारिता बिटुलो

अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोग प्राविधिक टोलीले संवत् २०७४ चैत १५ र १६ गते मध्यपहाडी लोकमार्गअन्तर्गत खोटाङको जयराम–हलेसी र हलेसी–बिजुले सडकखण्डको कालोपत्रे गुणस्तर परीक्षण गर्यो । दुवै सडकखण्डको कालोपत्रे गर्न तयार

हङकङका होनहार

दुई ‘प’ मा टिकिराख्न मुस्किल छ भन्ने सहरमा चर्चा छ । त्यो हो– पत्रकारिता र प्रेम । नेपाली भाषाको पत्रकारिता खासगरी आर्थिक र भौतिक दुवै रूपले असुरक्षित मानिन्छ । प्रेममा

पुस्तक, पत्रपत्रिकामा मासिक ६ हजार ६०० सय खर्च

बेलायतको अल्डरसमा रहेको इम्पेरियल हलमा आयोजित नेपाल आदिवासी जनजाति पत्रकार महासंघ (फोनिज) बेलायतको अधिवेशनले प्रमिला लाबुङ राईलाई अध्यक्षमा सर्वसम्मत चयन गर्यो । यो संवत् २०७४ भदौ १२ गतेको कुरा हो

१०० प्रजाति चराको फोटा खिचिसकेका फोटोग्राफर

उनको नामै जो छ यात्रा । घरपरिवार र छोराछोरीको माखेसाङ्लोमा बाँधिएर साङ्लो चुँडाउँदै यात्रामा कुदिरहेका हुन्छन् उनी । यात्राको हरेक पल साथैमा हुन्छ क्यामेरा । सुनसरी तरहरानिवासी यात्रा थुलुङ आफूलाई

भित्तेपात्रोदेखि बागियान साहित्यिक द्वैमासिक सम्पादनसम्म

काठमाडौंबाट फर्केपछि सुनसरीको तरहरामा रहेको बोर्डिङ स्कुलमा पढाउन थाले । लेखनको भोक–प्यासले पछ्याउन छाडेन । साहित्यमात्रै होइन, समाचार लेख्न मन तुल्बुलिएकै थियो । नेपाल प्रेस इन्स्टिच्युटले मोरङको विराटनगरमा तीनमहिने आधारभूत

सहकारी इन्स्पेक्टरको जागिर छाडेर पत्रकारिता

पत्रकार विश्वजित किरातीको जन्म संवत् १९९९ असार २९ गते साबिक छिन्ताङ–४ कुभाङ धनकुटामा भएको हो । किराती बुवा डिल्लीमान बलिहाङ बान्तावा राई र आमा तितारी छारामाका जेठो छोरा हुन् ।

इन्डियन आर्मीको जागिर छाडेपछि निरन्तर पत्रकारिता

तपाईं लाहुरे कि पत्रकार बन्ने ? भन्ने प्रश्न सोधियो भने धेरैजसो युवाले लाहुरे नै बन्ने उत्तर दिन्छन् । तर, झापाका दीपिन राईमा भने यो कुरा लागू हुँदैन । हिजोआजका युवा

१६ वर्षदेखि विनातलब सम्पादकको भूमिकामा

बुङ्वाखा । अर्थात् फूलबारी । बुङ्वाखा बान्तावा राई भाषामा प्रकाशित मासिक पत्रिका हो । यसका सम्पादक पदम राई हुन् । प्रकाशनकालदेखि राईकै व्यवस्थापन र सम्पादनमा पत्रिका प्रकाशित हुँदै आएको छ

उदयपुरे पत्रकारिताको बलशाली खम्बा

समाज रूपान्तरणविना देशविकास सम्भव छैन । त्यसका लागि पत्रकारिता अपरिहार्य छ । यही मान्यताबाट अभिप्रेरित भई संवत् २०५५ मा ‘सुम्निमा पाक्षिक’ भित्तेपत्रिकाबाट पत्रकारितामा हाम्फालेका महेश्वर चाम्लिङको आफ्नै पहिचान छ ।

२० वर्षदेखि एउटै दैनिक पत्रिकाको संवाददाता

उच्चशिक्षा अध्ययनक्रममा झापाको दमकमा रहँदा साहित्य लेखन हुँदै पत्रकारितातिर आकर्षण बढ्यो । यो संवत् २०५३ सालतिरको कुरा हो । ‘क्याम्पसमा स्वागत नेपालको सम्पादनमा दमकबाटै नौलो सृष्टि साप्ताहिक प्रकाशन हुन्थ्यो,’ किरात

माओको सल्लाहमा छोरीको पत्रकारिता यात्रा

एसएलसी परीक्षा दिएर सोलुखुम्बुबाट काठमाडौं झर्दा पत्रकारिताको ‘प’ पनि थाहा थिएन । यदाकदा रेडियो सुनेबाहेक न त टेलिभिजन नै देखेकी थिइन् । न त पत्रपत्रिका नै पढ्न पाएकी थिइन् ।

उत्पीडित समुदायको मुद्दा उठाउन साना मिडिया हाउस उपयुक्त

१२ वर्ष अघिसम्म रेडियोमा बोल्ने व्यक्तिलाई ‘सेलिब्रेटी’ नै मानिन्थ्यो । एफएम रेडियोमा समाचार वाचन गर्ने, कार्यक्रम सञ्चालन गर्नेलाई चिन्नेले सम्मान गर्थे । सूचना, समाचार र मनोरञ्जनको स्रोत मानिने एफएम रेडियोमा

२० वर्ष नासु, १० वर्ष पत्रकार, ५ वर्ष व्यापारी

पञ्चायतकालमा जातीयता जनाउने शब्द कतै प्रयोग भइहाले प्रशासनको आँखीमात्र होइन, जेलको छिँडीतिरै पठाइदिन्थे । थाहा हुँदाहुँदै पनि राज्यबाट धूलो सम्झिइएका आदिवासी कलमवीरहरूले दुस्साहस गरे । त्यही पंक्तिमा उभिएका पत्रकार हुन्–

पीडितको पक्षमा समाचार लेख्न लालायित

सानैदेखि पत्रकार बन्ने दृढइच्छा बोकेका भोटराज राई स्थापित पत्रकारको नाम हो । सानोमा रेडियो र टीभीको समाचार सुन्न र हेर्न रुचाउने राईले एसएलसीलगत्तै पत्रकारितालाई आत्मसात् गरे । साबिक मात्तिम–१ खोटाङ

संकटकाल लागेपछि शिक्षण पेसा छाडेर पत्रकारिता

संकटकाल लागेपछि शिक्षण पेसा छाडे । त्यसपछि पत्रकारितामा लागे । पत्रकारितामा लाग्नु बाध्यता थियो । साहित्यका विद्यार्थी भएकाले उनी साहित्यका विभिन्न विधामा कलम चलाउँथे । साहित्य लेख्नेक्रममा पत्रकारितातिर आकर्षण बढ्यो

पत्रकारितामा सिक्न, टिक्न, बिक्न सिक्दै

पूर्वी पहाडी जिल्लामा रेडियो प्रसारण भइसकेको थियो । भोजपुरमा एफएम रेडियो स्थापना भए पनि प्रसारण भएको थिएन । ‘खोटाङको रूपाकोट सामुदायिक रेडियोबाट प्रसारित केही कार्यक्रमको नियमित श्रोता थिएँ,’ किरात राई

धेरैले अयोग्य देखेको क्षेत्र उनका लागि योग्यता

‘भाषिक ज्ञान भनेको ठूलो योग्यता रहेछ,’ किरात राई पत्रकार संघ उपाध्यक्ष रीता राराहाङले खुसी व्यक्त गरिन्, ‘बान्तवा भाषासम्बन्धी राम्रो ज्ञान थियो । त्यही योग्यताले डोरिँदै आज पत्रकारको परिचय बनाएकी छु

ट्रेन्डिङ

तुवाचुङ