पत्रकारिता पाठशाला

पत्रकारितामा सिक्न, टिक्न, बिक्न सिक्दै

पूर्वी पहाडी जिल्लामा रेडियो प्रसारण भइसकेको थियो । भोजपुरमा एफएम रेडियो स्थापना भए पनि प्रसारण भएको थिएन । ‘खोटाङको रूपाकोट सामुदायिक रेडियोबाट प्रसारित केही कार्यक्रमको

धेरैले अयोग्य देखेको क्षेत्र उनका लागि योग्यता

‘भाषिक ज्ञान भनेको ठूलो योग्यता रहेछ,’ किरात राई पत्रकार संघ उपाध्यक्ष रीता राराहाङले खुसी व्यक्त गरिन्, ‘बान्तवा भाषासम्बन्धी राम्रो ज्ञान थियो । त्यही योग्यताले डोरिँदै आज पत्रकारको परिचय बनाएकी छु

सचितको सफलता : भित्तेपत्रिकादेखि दैनिक पत्रिकासम्म

पत्रकार सचित राई अन्नपूर्ण पोस्ट् राष्ट्रिय दैनिकमा वरिष्ठ उपसम्पादकमा कार्यरत छन् । इलामको ‘पावनभूमि’ साप्ताहिकबाट अखबारी पत्रकारिता थालेका राईले विभिन्न सञ्चारगृहमा रहेर पेसागत अनुभव सँगालिसकेका छन् । पहिलो न्युज च्यानल

छहरा साप्ताहिकको मिसनप्रति डा. हर्क गुरुङ पुलकित

छँदाखाँदाको जागिर छाडे । तात्कालिक आरएनएसीको जागिर छाडेर काठमाडौंको ३१ नम्बर वडाध्यक्षमा उम्मेदवारी दिए । आरएनएसीबाट राजीनामा दिएर जनपक्षीय उम्मेदवार बनेका उनी १७ मतले पराजित भए । यो संवत् २०४२

अरूणमा फाल्दिने तात्कालिक माओवादीको धम्की

पूर्वपत्रकार राजधन कुलुङले २०५७ को अन्तिम महिनाबाट एक गैरसरकारी संस्था (गैसस) को कर्मचारीका रूपमा सार्वजनिक जीवन सुरु गरे । गैसस र तिनका कर्मचारीलाई माओवादीले राम्रो मान्दैनथे । जहाँ भेट्यो त्यहीं

तीनपटक पोखरासम्म पुगे पनि गेटपास नपाएपछि पत्रकारिता

सर्लक्क मिलेको ज्यान । चौडा छाती । गतिलो उचाइ । तेज दिमाग । त्यस्ता किरातीको छोरोले गल्लावालको आँगन नपुगेको कमै होलान् । लाहुरे सपना पूरा हुनु नहुनु बेग्लै कुरा ।

‘कान्तिपुर संवाददाता बन्न निकै पढ्नुपर्नेजस्तो लाग्थ्यो’

त्यतिबेला कम्प्युटर, इमेल, इन्टरनेट, फ्याक्स, मोबाइल थिएनन् । अनलाइन, फेसबुक, ट्वीटर, याहु, हटमेल, युट्युब हुने कुरै भएन । पत्रपत्रिकासमेत साप्ताहिक, पाक्षिक, मासिक, द्वैमासिक, त्रैमासिक, अर्धवार्षिक, वार्षिक र फाट्टफुट्ट म्यागेजिन प्रकाशित

त्यतिबेला एक समाचारको पारिश्रमिक १० रुपैयाँ

छिन्ताङ । साबिक छिन्ताङ गाउँ विकास समिति सहिदभूमि गाउँपालिकामा पर्छ । पत्रकार सिद्धराज राईको बाल्यकाल र किशोर अवस्था गाउँमै बित्यो । एसएलसी उत्तीर्ण गरेपछि उच्च शिक्षाका लागि संवत् २०५४ मा

माओको हरियो नेपाल अभियान

विश्वजित किराती (धनकुटा) लाई भेटे । त्यसताका किरातीले काठमाडौंबाट अन्तर्वार्ता साप्ताहिक पत्रिका प्रकाशित गर्थे । उनकै संगतले माओको पत्रकारिता यात्रा अन्तर्वार्ता साप्ताहिकबाट सुरु भयो । यो ०३८ सालको कुरा हो

‘करिअर’को सबैभन्दा राम्रो ‘स्टोरी’ लेख्न बाँकी

सम्बन्धित मानिसको आ–आफ्नै पहिचान हुन्छ । पहिचानलाई कसरी स्थापित गर्ने भन्ने कुरा सम्बन्धित व्यक्तिमा भर पर्छ । नेपाली पत्रकारितामा ओमआस्था राईको छुट्टै पहिचान छ । राईले विशिष्ट पहिचान बनाउन धेरै

‘रेडकर्नर नोटिस’ जारी भएपछि साल्पा मासिक बन्द

संवत् २०५० को दशकमा किरातप्रदेशमा ‘साल्पा’ मासिकले छाल उराल्यो । जसको प्रभाव अहिले पनि देखिन्छ । तर, हिजोआजले यो पत्रिका अस्तित्वमा छैन । न यसका प्रधानसम्पादक तथा प्रकाशक प्रतापसिंह नाछिरिङ

प्रधानाध्यापक बन्न धनकुटा झर्दा पत्रकारितामा

पूर्वनिर्धारित सपना र योजना पूरा हुन्छन् भन्ने छैन । मान्छेको सपना त्यतिबेला परिवर्तन हुन्छ, जतिबेला उसले बाँचेको समाज, सम्बन्ध, संगत र समय बदलिन्छ । त्यस्तै भइदियो पत्रकार राजेश राईको जीवनमा

‘ज्ञानेन्द्रले ‘कू’ नगरेको भए पत्रकारितामा हुन्नथें’

‘पूर्वराजा ज्ञानेन्द्रले कुशासन सुरु नगरेको भए अहिले पत्रकारितामा हुन्नथें,’ पत्रकार डम्बरसिं राईको ठम्याइ छ, ‘किनभने त्यतिखेर मजस्तोको नेतृत्व खाँचो थियो जस्तो लाग्थ्यो ।’ संवत् २०५७ तिर पत्रकार राईले रहरैरहले पत्रकारिता

अवैध व्यवसायीको खेलोफड्को डामाडोल पार्ने पत्रकार

तीन वर्ष (२०६८ देखि ०७१) सम्म लोकमणि राईले ३० भन्दा बढी खोजी तथा गहन समाचार लेखे । तिनै समाचारका कारण उनले व्यावसायिक पत्रकारले पाउने ठूला पुरस्कार र सम्मान पाउन सफल

पत्रकार प्रकाशलाई पुरस्कारै–पुरस्कार

प्रकाश अर्थात् उज्यालो । प्रकाश खालिङ त्यही उज्यालो छर्ने कोसिस गरिरहेका छन् । खालिङ संवत् २०४६ भदौ १० गते बुवा लाकवीर राई र आमा जसिमाया राईको कोखबाट सोलुखुम्बुको राप्छामा जन्मेका

बाँसमा नाम, ठेगाना, सायरी लेख्दालेख्दै पत्रकारितामा

समय, सभ्यता र प्रविधिको विकाससँगै सूचना आदान–प्रदानमा व्यापक परिवर्तन आएको छ । चीनमा विकसित काठको ब्लक, एक्टा ड्युर्ना, जोहान गुटेनवर्गले आविष्कार गरेको छापाखानादेखि अत्याधुनिक न्यु मिडियासम्म आइपुगेको छ । सूचना

सहायक लेखापाल हुँदै समाचार सम्पादक

‘बैंकमा काम गर्न चाहन्थें,’ व्यवस्थापनमा स्नातकोत्तर दीपेन्द्र बान्तवाले भने, ‘त्यसैले पटक–पटक अन्तर्वार्ता दिँदा पनि वैकल्पिकमा मात्रै नाम निस्कन्थ्यो । त्यसपछि नजानिदोपाराले पत्रकारितातर्फ आकर्षित भएँ ।’ एपीवान टेलिभिजनमा समाचार सम्पादकको भूमिकामा

कन्डक्टरदेखि सम्पादकसम्म

धरान बसेर लामो समय पत्रकारिता गरेका भीम ज्वाला राईले आफू पत्रकारिता पेसामा आउँला भनेर कल्पनासमेत गरेका थिएनन् । राई पत्रकारितामा आउनुपछि रोचक किस्सा छ । कन्डक्टरले गाडीभाडा उठाउनेक्रममा झापाको दुधेमा

गायक पत्रकार

मोफसलमा पत्रकारिता गर्नेका लागि धरान उर्वर मानिन्छ । पत्रकारितामा रुचि नभए पनि अध्ययनक्रममा धरान झरेपछि उनले साहित्य लेख्न थाले । सुनसरीको धरानमा रहेको महेन्द्र बहुमुखी क्याम्पसमा स्नातक तह अध्ययन गर्दैगर्दा

समाचार शाखा, संवाददाताविहीन त्यतिबेलाको रेडियो नेपाल

‘साझाबसमा उद्धव राई (गाउँका दाइ) सँग जम्काभेट भयो,’ रेडियो नेपालमा समाचार सम्पादकको भूमिका निर्वाह गरिसकेका श्याम राईले अतीत सम्झे, ‘रत्न राज्यलक्ष्मी (आरआर) क्याम्पस प्रदर्शनीमार्ग काठमाडौंमा पत्रकारिता पढाइ हुँदै छ ।

ट्रेन्डिङ

तुवाचुङ