धर्मराउँदै उडेको धुन आकाशमा विलीन भो जहाजको आवाज कसम विहीन भो । खस्यो खस्ने रहेछ तारेभीरमा जीवन सखिहरूको याद आगलागीमा चिलिम भो । अब धेरै
ए जिन्दगी तिमी छौ र त म पनि छु त उत्तर–दक्षिण, पूर्व–पश्चिम जताततै डौडिन पुग्न सकिरहेछौं तिमी नभएको भए यो सबै देख्न पाउँथ्यौं र ? तिमी भएपछि तिमी यो भूमिमा
हर्कबहादुर भन्थ्यो– त्यो टोड्कामा बसेको दुई गुच्चाको गहिराइमा पनि समानता हुन्छ गुच्चा समुद्र हो समुदायको समस्या हेर्नलाई बनेको हो जब जबर्जस्त जन्मिन्छन् बालेन शाहहरू सडकहरूले पनि असहज मान्दारहेछन् गुडिरहेको मिनिट्रक
ए रामकुमार जोडिदियौ पुल पुलेसा खोटाङ भयो सुन्दर, हँसिया र हथौडामा गरौं हाम्रो मतदान यो विकास यो निकासमा तिम्रै मुख्य हात छ विरोधीको मुखमा बिर्को हिजोआज भा’छ ए रामकुमार असल
हराएको खुसी खोज्न मैले के–के गरेँ हिमालदेखि खुसी खोज्दै बेँसीसम्म झरेँ । मेरो खुसी बगिजाने खोलाजस्तै भयो पीडा भने खोलामाथि पुलजस्तै रह्यो, कतै खुसी मिल्ला भनी यत्न कति गरेँ हिमालदेखि
बुङचाम, बेछु, वासिम, वामावापा जुटाउनु छ मुन्दुम जगाएर किरातीको शिर उठाउनु छ बाधाहरू भत्काउन खुवालुङको शरण पर्छु म उँधौली र उँभौलीमा कूलपितृको दर्शन गर्छु म, ढोल–झ्याम्टा, सोचेप, ओईतुङ, पर्मा जुटाउनु
के–के व्यवसाय गर्छन्, कोही–कोही मान्छेहरू जो बाँचिरहेछन् डिजिटल जिन्दगीका आयुहरू जो तिरिरहेछन् सहजै, निरन्तर स्मार्ट जिन्दगीका किस्ताहरू । हामी बिचरालाई त खुसी – मीठो एक छाक लाग्छ सुख – बाँचिएकै
समयको किनारामा उभिएर जुन दिन लेख्नुभो समाचार एक गाँस रोटीसमेत खोसिएको थियो मानिलिनूस् तर पनि हतार–हतार डौडिएर कहीं, कतै लुक्नुभएन हुन चाहनुभएन पलायन अखबारदेखि भागेर लेखनप्रति वितृष्णा जागेन कतैबाट डर–त्रासको
धमिराले माटो माटोले मानिस त्यो मानिस यसरी तय हुन्छ ऊ माटोकै आवाज हुन् उनै भूपाल साक्षात छन् परजीवीविरुद्ध उभिएर ठिङ्ङ छ भानुभक्तको जस्तो भक्ति नखोजेर माटोसुहाउँदो युग कोरिरहेछन् उनै भूपाल
मेरो कविताको शीर्षककै नाममा एक्लाके छ यसमा मेरो दोष छैन, कारण जंगबहादुरको जातप्रथाले जरो गाड्यो विभिन्न नामको शासन व्यवस्थाले उही बाटो पछ्यायो र समाजमा चलन यै छ एक हिंसा वा
युवा उपन्यासकार भीष्मराज फुलाराको नयाँ कृति ‘टुहुरो कुण्डली’को पाण्डुलिपि हातमा परेपछि धेरै दिनसम्म मैले पढिरहें । कैयौं दिनसम्म ममा त्यसको प्रभाव परिरह्यो । उपन्यासले उठाएका सामाजिक यथार्थवादी घटना, परिघटनाले मन
ज्ञानी अहिले आठ वर्षकी भई । अहिले तनमन दिएर खुब सोच्दै, विचार गर्दै काँचको पुतली सिँगार्न लागेकी छे । बेलायती पुतलीमा कहाँ टीका हुन्छ र । उसले टीका लगाइदिई ।
प्रिय दुस्मन ! कृपा गरेर अब तिमी कहिल्यै अरू कसैको पनि नजिक नजाऊ ! तिमी आजीवन असीमित उत्तेजनाकै कारण असामान्य रूपमा उत्तेजित हुँदै गइरहेका हुन्छौ असीमित कुण्ठाको बूढो साँढे पालिरहेकै
कस्तो होला तिम्रो सिक्किम हेर्न पा’को छैन गाउँले ठिटो गाउँले धन्दा फेर्न पा’को छैन । फेर्न पाए गाउँले धन्दा सिक्किम पुग्थें हुँला बाटो मिले ‘दोर्जेलिङ’मा थोरै रुक्थें हुँला, ‘भोटाङ’ पनि
तानमा धागो तुनेर बैंस खिपुँ कि ? चर्खा राख्ने सिकुवा दलान लिपुँ कि ? उसकै मायामा– ‘सिकुरिम्मा’ मै हुँ रे, मै रे ‘तयामा । उडिरै’छ भुँइकुइरो छोपी किरात गाउँ कुइरोकै
यदि बिक्छ भने प्रेम यहाँ कोही देखाइदेऊ मलाई कहाँ बिक्छ प्रेम सस्तो मूल्यमा मलाईमात्र अब प्रेम किन्नु छ ! यो कथामा अहोरात्र अल्झिएको पात्र हुँ म म स्वयम् आफूलाई खुला
एउटा पागल मान्छे जो छन् ऊ ढुंगामा ज्ञान देख्छ ज्ञानमा संसार चलेको देख्छ र नै, मुन्दुमको गहिराइसम्म खोतलखातल पारेर ज्ञानको दियो बाल्छ यसरी अलिखित दर्शन लिखित बनाएर असल कोशेढुंगा साबित
गोली हान्नका लागि बन्दुक ताक्दै गर्दा ‘कुनै पनि बहानामा हिंसा गर्नु पाप हो’ भन्ने आवाजले उसको ध्यानमात्र होइन, हात पनि आफूतर्फ खिच्यो । उफ ! लामो सास फेरेर फेरि उसले
‘ए सडक हो ! यौटा मानिस तिमीमाथि हिँड्दै छ म अटाइनँ तिम्रो फैलावटमा यसर्थ, म हुकुम गर्दछु अझै तिमीहरू– फाटिदेऊ, च्यातिदेऊ, फैलिदेऊ…’ – वैरागी काइँला (मातेको मान्छेको भाषण…) कि, यो
खुसी बोकी उनको सामु बस्न पाए हुन्थ्यो गोधूलि साँझ भञ्ज्याङ चढ्न पाए हुन्थ्यो । गोरेटोमै हराउने भो जिन्दगीको यात्रा धेरै भयो नभेटेको भेट्न पाए हुन्थ्यो । थोरै खुसी पैँचो पाए